Jubileusz 30-lecia Wspólnoty Nowe Jeruzalem

18.06.2023

Homilia Ojca Jana Biernata – pierwszego pasterza wspólnoty Nowe Jeruzalem

„Jubileusze sławimy, gdy się z czegoś cieszymy, przypominamy sobie wydarzenia z przeszłości, które są dla nas ważne, za które, my chrześcijanie, chcemy Bogu podziękować i prosić o dalsze jego błogosławieństwo. Jest to także okazja do pewnej refleksji, przemyślenia przeszłości i może podjęcia pewnych nowych decyzji na przyszłość. Gdy chrześcijanie sławią swe jubileusze przed Bogiem, mieliby oczekiwać pewnych wskazań od Boga, jego światła na drogę ku przyszłości. Bóg nie jest Bogiem niemym. On mówi. Szczególnym jego słowem są czytania liturgiczne, które Kościół czyta w dniu obchodzonego jubileuszu. Chciałbym zaproponować, abyśmy się przyjrzeli dzisiejszym czytaniom i w nich postarali się usłyszeć głos Boży i jego rady. Na to ukazuje pierwsze czytanie, które mówi również o dalszym błogosławieństwie. Jest potwierdzeniem przeszłości i wypowiada nowe, jeszcze pełniejsze błogosławieństwo na przyszłość: Będziecie mi królestwem kapłanów i ludem świętym. Ale tylko wówczas gdy będziecie słuchać mojego głosu i strzec mojego przymierza. Zanurzmy się wiec w treść dzisiejszych czytań.

Gdy się przyglądamy obecnej sytuacji Kościoła, który przeżywa wielki kryzys swojej tożsamości, gdy widzimy na jakie trendy, na jakie prądy myślowe Kościół się otwiera, jakie zagrożenia go osaczają, pytamy się o przyczynę tego stanu rzeczy. Szukamy źródeł tego kryzysu. Najczęściej nasz wzrok kieruje się do świata, na zewnątrz Kościoła. Ale Jezus w dzisiejszej ewangelii jednoznacznie mówi, że problem znajduje się w środku Kościoła, że źródło problemu leży w niedostatku, w niedoborze prawdziwych pasterzy. Gdy Jezus widział zastępy ludzi zniewolonych problemami, przytłoczonych różnym cierpieniem, bezradnych wobec zła, niezdolnych znaleźć właściwą drogę życia, widział ich jako owce bez pasterza. Ludzie znużeni, zmęczeni, bezradni wobec dotykającego ich zła, byli dla Jezusa polem dojrzałym do żniw. Bóg ma wielką szansę ukazać swoja dobroć, swoja miłość, udzielić swej pomocy, pokazać skuteczność swoich łask właśnie człowiekowi obciążonemu problemami, porażonemu cierpieniem. Gdy w naszym życiu wszystko jest w porządku, gdy jesteśmy spokojni, zadowoleni, wtedy z reguły Boga nie szukamy, ponieważ go nie potrzebujemy. Gdy radzimy sobie sami, to po co czymś Boga obciążać. Ciężkie sytuacje, które na nas padają, ukazują nasza bezradność, bezsilność a uzmysławiają nam, że potrzebujemy kogoś, kto by nam był w stanie pomóc. Bóg nie jest tym, który by na nas zsyłał różne obciążenia, trudy czy cierpienia, aby takim działaniem chciał zwracać na siebie uwagę. Każde zło, które nas dotyka, jest konsekwencja grzechu, czy to mojego osobistego, czy też drugich. Bóg nie jest tym, który karze. Mówienie, że Bóg nas karze, jest jednym z największych oszczerstw kierowanych wobec Boga, niesamowicie wielkim grzechem, który popełniamy takim mówieniem, a które z kolei nas całkowicie zamyka na Boże działanie. Bóg nas przed grzechem ostrzega, ale nie kusi. Dał nam wolną wolę, mamy zatem zawsze wolny wybór. A gdy grzeszymy, pomimo to Bóg nas nie opuszcza w tej tragicznej sytuacji. Wykorzysta i to dotykające nas zło, aby mógł nieustannie nam ukazywać swą życzliwość, dobroć i pomoc.

Boża pomoc nie jest żadną ezoteryczną rzeczywistością. Bóg potrzebuje pośrednika, człowieka, który jego pomoc, jego łaskę przekaże dalej. Gdy Jezus zobaczył znużone, wyczerpane zastępy ludzi, przywołał swoich uczniów i dal im władze nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszelkie choroby i wszelkie słabości. Do dziś Bóg mówi do wielu serc, szczególnie młodych ludzi, aby oddali się mu w pełni do dyspozycji i stali się głosicielami i wykonawcami jego łask: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Idzie o to, abyśmy poczuli odpowiedzialność za ludzi zdezorientowanych w życiu, dotkniętych złem i cierpiących. Bóg nam chce pomóc, ale potrzebuje pośredników, przez których przekaże swą pomoc. Jeżeli w czasie żniw nie pojawia się żeńcy; zbiory, cały plon na polu może zostać zniszczony. Jest czas na żniwa i zbiory, gdy ten czas minie, nic już nie zbierzemy. Plon ulegnie zniszczeniu. Dziś realizujemy, przede wszystkim swoje pomysły, swoje życiowe plany. Nie mamy chęci ofiarować się, poświęcić się dla ratowania tych zagubionych, opanowanych złem. Poświęcić czas, siły, swe oszczędności, aby drugiemu rzeczywiście pomóc. Nie chcemy być odpowiedzialni za los drugiego. Może pewną część swych środków, czasu lub sił ofiarujemy jako pomoc, ale nie chcemy się dla tych bliźnich w pełni angażować, pozwolić się w pełni o nich zatroszczyć. Ewangelia zwraca uwagę na to, że mamy kierować się przykładem apostołów, którzy zostawili wszystko i szli za Jezusem. W drugim czytani św. Paweł zwraca nam uwagę na Jezusową determinację w ratowaniu grzeszników: Chrystus umarł za nas, gdy byliśmy jeszcze grzesznikami. Jeśli zdarzyło mi się znaleźć i przyjąć dar zbawienia, wówczas ja także miałbym drugim ofiarnie pomagać znaleźć Zbawiciela, miałbym się stać pasterzem, który przyprowadzi ich do Jezusa. Jest to wezwanie w pierwszym rzędzie do przyjęcia daru kapłańskiego, czy zakonnego powołania, ale też do nieustannego, wielkiego, gorliwego chrześcijańskiego zaangażowania. Jeżeli ja dostałem dar poznania swego Zbawiciela, powinienem pomagać dalszym w znajdowaniu tego daru. Gdy nie dzielimy się radością z poznania swego Zbawiciela, gdy nie dajemy o tym świadectwa, ten dar będzie w nas obumierał. Na miejsce spotkań z żywą obecnością Pana w naszym życiu, rzeczywistego życia wiarą, pojawi się zamknięcie się w pustej religijności, zamkniecie się w obrzędach, rytuałach, zwyczajach, czyli w czymś martwym. Spotkaliśmy życie, a zamknęliśmy się w martwych obrzędach. Jezus apeluje w ewangelii: żniwo wprawdzie wielkie, lecz robotników mało. Ojcowie Kościoła często mówili, że wielu jest takich, którzy przyjmują godności kościelnych urzędów, ale nie pełnią związanych z nimi obowiązków. Przyczyna obecnych problemów Kościoła nie leży w świecie, ale w środku Kościoła, nie tylko wśród duchownych, ale i wiernych. Nie tylko w braku odpowiedzialności u pasterzy, w ich lekceważącym wypełnianiu powierzonych im obowiązków, ale i w braku niesienia odpowiedzialności przez wiernych, w ich zdystansowaniu się do troski o głoszenie Dobrej Nowiny, w zaniechaniu gorliwości.

Jezus przykazał: Nie idźcie do pogan, ani nie wstępujcie do żadnego samarytańskiego miasta, ale idźcie raczej do zagubionych owiec z domu Izraela. Idźcie i głoście: Przybliżyło się do was królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Przyjrzyjmy się Jezusowym poleceniom. Jezus przykazuje, aby jego wysłannicy nie szli do pogan albo Samarytan. Posyła ich do izraelskiego narodu, do ich współziomków. To znaczy, że Kościół katolicki w pierwszym rzędzie ma się starać o tych, którzy do niego należą. Dziś jest to odwrotnie. Wszyscy poganie i protestanci są ważniejsi, a troska o współwierzących nieustannie się zmniejsza. Jezus ukazał inny kierunek. Jezus dalej mówi, że głównym zadaniem Kościoła jest głoszenie prawdy: Przybliżyło się królestwo niebieskie. Jest to zwrócenie uwagi, że Jezus Chrystus jest jedynym i prawowitym władcą świata, że w nim mamy uznać swego osobistego Pana, któremu poddajemy całe swoje życie. Paweł nam przypomniał, że jego krwią wylaną na krzyżu zostaliśmy usprawiedliwieni. To znaczy, że centralnym zadaniem wierzących jest przypominanie sobie i równocześnie głoszenie zagubionym, że Jezus Chrystus jest jedynym zbawicielem człowieka, że jest jedynym ratunkiem, który Bóg daje człowiekowi, że nie ma nigdzie indziej ratunku i zbawienia. A dziś prowadzi się nas do tego, abyśmy przede wszystkim zaangażowali się w działalność charytatywną. Gdy nie dasz człowiekowi Jezusa Chrystusa, wszelka inna pomoc nie ma żadnego znaczenia. Zaniedbanie głoszenia Kerygmatu, czyni wszelką inną działalność bezcelową. Jeden ze świętych powiedział: Tak dawaj chleb głodnemu, aby ciebie za ten chleb nie przeklinał. Tylko w pełnej łączności z Jezusem dar jest niesiony miłością.

Jezus dał Kościołowi sakramenty, w których przede wszystkim objawia się Boża moc dla rozwiazywania wszystkich naszych życiowych problemów. A myśmy z sakramentów zrobili puste religijne obrzędy i rytuały. Na ich miejsce wkroczyły tzw. charyzmatyczne nabożeństwa o uzdrowienie, zawsze z jakimś uzdrowicielem, zamiast odkrycia sakramentu uzdrowienia chorych, czy modlitwa wstawiennicza zamiast spowiedzi. Świat, w którym żyjemy, nie jest w stanie zapewnić nam rzeczywistego szczęścia, pomyślności, czy dać pełnię życia. Ten świat stara się zaproponować różne namiastki, które zawsze przynoszą problemy, cierpienie i ostatecznie śmierć. Natomiast Jezus zawsze i to absolutnie zawsze przynosi uzdrowienie, ochronę przed złym duchem, rzeczywiste rozwiązanie naszych problemów, umocnienie na drodze do szczęśliwego życia i daje pewność wieczności. Warunkiem jest posłuchać Jezusa, a nie w jego imieniu realizować swoje osobiste pomysły. Idzie o pełne posłuszeństwo Jezusowi a nie o realizację może wzniosłych dzieł o chrześcijańskiej treści, ale swoich pomysłów.

Myślę, że świętowaniem dzisiejszego jubileuszu pytacie się także o waszą przyszłość. Chcę przypomnieć początki, powołanie Nowego Jeruzalem do życia i związaną z tym zadaną przez Ducha Świętego misję dla wspólnoty. Dla mnie było to jasne, że głównym zadaniem miało być pielęgnowanie piątkowych wieczorów uwielbienia. Ta modlitwa z głoszonym w czasie niej Bożym Słowem, miała być podstawową ewangelizacją. Duch Święty chciał przede wszystkim tego. Jednak szybko zaczęły wkraczać inne aktywności, które przytłumiły to kluczowe zadanie. Z czasem stało się czymś normalnym, zaniedbywanie tego wspólnego gromadzenia się na uwielbieniu. Nieobecność na piątkowych uwielbieniach stała się dla wielu powszednią praktyką. Paweł jasno napomina, abyśmy nie zaniedbywali wspólnych zebrań. Dalszym problemem, który się pojawił, było kwestionowanie co by nie mówić istotnej roli i znaczenia pasterza, kapłana we wspólnocie. Dzisiejsza ewangelia wyraźnie ukazuje strukturę hierarchiczną Kościoła. Przepraszam, że na to jeszcze zwracam uwagę, ale myślę, że to potrzebuje dalszej głębokiej refleksji i wysunięcia z niej konkretnych wniosków.

Chcę zakończyć te rozważania sięgając jeszcze raz po słowa z pierwszego czytania, trochę je parafrazując: myślę, że Wielu z Was ma jeszcze w pamięci to, co Bóg uczynił dla Wspólnoty i przez Wspólnotę, jak niósł nas na swych skrzydłach i przyprowadzał ku sobie. Wyostrzcie zatem jeszcze bardziej Wasz słuch, abyście dalej słyszeli jego glos, odświeżyli to pierwotne przymierze, które Wspólnota z nim zawarła, abyście tą postawą stali się jeszcze pełniej szczególną Bożą własnością, królestwem jego kapłanów i ludem świętym”.

Rekolekcje w Gródku nad Dunajcem / sierpień 2023

Nauczanie Członkowie Wspólnoty „Nowe Jeruzalem”

Temat: WIERNOŚĆ W CODZIENNOŚCI

WIERNOŚĆ W MODLITWIE I SŁUCHANIU SŁOWA BOŻEGO

WIERNOŚĆ W ŻYCIU SAKRAMENTALNYM (EUCHARYSTIA I SAKRAMENT POJEDNANIA)

WIERNOŚĆ WE WSPÓLNOCIE KOŚCIOŁA (JEDNOŚĆ Z KOŚCIOŁEM, SERDECZNA WIĘŹ Z MARYJĄ, TROSKA O KOŚCIÓŁ)

WIERNOŚĆ POWOŁANIU WE WSPÓLNOCIE – WIERNOŚĆ W POSŁUDZE, TROSKA O CHARYZMATY

WIERNOŚĆ ŻYCIOWEMU POWOŁANIU – MAŁŻEŃSTWO

WIERNOŚĆ W MAŁYCH RZECZACH – CODZIENNE OBOWIĄZKI, PRACA, WYCHOWANIE DZIECI, TROSKA O BLISKICH

Nauczania Pasterza Wspólnoty „Nowe Jeruzalem” O. Dawida Burzy OSA

Rok 2022

Rekolekcje w Andrzejówce 2022

Temat: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!” Mt 25, 23

Konferencja nr 1, 2 z dnia 22.08.2022

Konferencja nr 3, 4 z dnia 23.08.2022

Konferencja nr 5, 6 z dnia 24.08.2022

Konferencja nr 7, 8 z dnia 25.08.2022

Konferencja nr 9, 10 z dnia 26.08.2022

Konferencja nr 11, 12 z dnia 27.08.2022

Nauczania Pasterza Wspólnoty „Nowe Jeruzalem” O. Beniamina Kuczały OSA

Rok 2021

Rekolekcje w Andrzejówce 2021

Kazanie 1

Konferencja 1 cz. 1

Konferencja 1 cz. 2

Kazanie dzień 2

Konferencja 2 cz. 1

Konferencja 2 cz. 2

Konferencja 2 cz. 3

Kazanie dzień 3

Konferencja 3 cz. 1

Konferencja 3 cz. 2

Kazanie dzień 4

Konferencja 4 cz. 1

Konferencja 4 cz. 2

Konferencja 4 cz. 3

Kazanie dzień 5

Konferencja 5 cz. 1

Konferencja 5 cz. 2

Kazanie dzień 6

Nauczania Pasterza Wspólnoty „Nowe Jeruzalem” O. Przemysława Plata OSA

Jak odsłuchiwać poniższe nauczania?

1. Ważne, by odsłuchać je w skupieniu i spokoju, u siebie w domu.

Nie należy tego robić podczas jazdy samochodem, tramwajem, itp. Ma to szczególne znaczenie dla tych osób ze wspólnoty, które nie były na dniach skupienia czy rekolekcjach i będą słuchały nauczań po raz pierwszy.

2. Rób sobie notatki w zeszycie do konferencji

Pamiętajcie, aby robić sobie notatki podczas odsłuchiwania w zeszycie przeznaczonym do konferencji. W ten sposób będziecie mogli później wrócić do tego, co was szczególnie zatrzymało w konferencji. Ma to również ogromne znaczenie dla trzeciego kroczku związanego z odsłuchiwaniem i formacją, a mianowicie:

3. Bardzo ważne, aby po odsłuchaniu nauczania, poświęcić choćby pół godzinki na osobistą medytację. Najlepsza sytuacja, to odsłuchanie nauczania i od razu podjęcie pół godzinki medytacji (ewentualnie, można trochę później, tego samego dnia). Jeśli byłoby to zupełnie niemożliwe: można podjąć medytację następnego dnia, bazując również na zrobionych notatkach.

Wiadomo, że każdego dnia we Wspólnocie „Nowe Jeruzalem” mamy zwyczaj osobistego „Namiot Spotkania”. Gdyby było to zbyt trudne (a tak może być), aby podjąć zarówno „Namiot Spotkania” jak i dodatkowe pół godziny medytacji nad nauczaniem, to można przyjąć półgodzinną medytację nad odsłuchanym nauczaniem, jako wypełnienie zwyczaju codziennego „Namiotu Spotkania”.

Rok 2020

Dzień skupienia (4 styczeń 2020)